การตรวจจับ PAMPs ของ SARS-CoV-2 และรูปแบบโมเลกุลที่เกี่ยวข้องกับความเสียหายโดย PRR ที่มีอยู่ในเซลล์เยื่อบุผิวที่เป็นถุงและมาโครฟาจจะกระตุ้นการส่งสัญญาณที่ปลายน้ำซึ่งจำเป็นสำหรับการหลั่งของโปรอักเสบไซโตไคน์และคีโมไคน์ เช่น IL-6, IFN, โปรตีน monocyte chemoattractant 1 (MCP1) และโปรตีนที่เหนี่ยวนำโดยอินเตอร์เฟอรอนแกมมา (IP-10) [ 55 , 56 ] ลายเซ็นของไซโตไคน์สัมพันธ์กับการตอบสนองแบบโพลาไรซ์ของเซลล์ Th1 ซึ่งคล้ายกับทั้ง SARS-CoV และ MERS-CoV [ 57 ] สภาพแวดล้อมการอักเสบในท้องถิ่นภายใน microenvironment ดึงดูด monocytes, macrophages และ T-lymphocytes ไปยังตำแหน่งที่ติดเชื้อ [ 58 , 59]. ที่น่าสนใจคือ นิวโทรฟิลไม่ได้คัดเลือกมาอย่างโดดเด่นเมื่อเทียบกับ T-lymphocytes ซึ่งอาจอธิบายเกี่ยวกับลิมโฟพีเนียและอัตราส่วนนิวโทรฟิล-ลิมโฟไซต์ที่เพิ่มขึ้นซึ่งพบได้ในผู้ป่วยโควิด-19 ประมาณ 80% ดังนั้น ด้วยการแสดงที่มาที่ผิดระหว่างปัจจัยทางสรีรวิทยา พันธุกรรม และเชื้อชาติ จึงควรกำหนดเกณฑ์ในระดับสูงเมื่อทำการสรุปผลระหว่างปัจจัยทางประชากรกับความรุนแรงของโควิด-19

 

ในการตอบสนองต่อ COVID-19 ที่ไม่รุนแรง กระบวนการข้างต้นจะล้างการติดเชื้อภายในทางเดินหายใจส่วนบน โดยมีการตอบสนองทางภูมิคุ้มกันและความละเอียดที่ลดลง อย่างไรก็ตาม ในบางบุคคล การตอบสนองที่ผิดปกติจะถูกกระตุ้น ซึ่งมีลักษณะเฉพาะโดยการอักเสบที่รุนแรงและตามมาด้วยพายุไซโตไคน์ภายในทางเดินหายใจส่วนบน ผลการศึกษาจากผู้ป่วยโควิด-19 ที่ไม่สบายอย่างเฉียบพลันได้ระบุระดับ IL-2, IL-7, IL-10, granulocyte colony-stimulating factor, IP-10, MCP1, macrophage inflammatory protein 1-alpha และ TNF ในระดับที่สูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ . นอกจากนี้ ระดับ IL-6 ยังเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในผู้ที่มีผลลัพธ์ที่ร้ายแรงเมื่อเทียบกับผู้รอดชีวิต [ 9]. การสังเกตดังกล่าวนำไปสู่การแทรกแซงการรักษา โดยที่สารยับยั้ง IL-6 (โทซิลิซูแมบ) ได้รับอนุญาตให้ใช้รักษาผู้ป่วยโควิด-19 ที่ไม่สบายอย่างรุนแรง การทดลอง RECOVERY [ 62 ] ซึ่งประเมินผลของ tocilizumab ต่อผู้ป่วย ICU