ไวรัสเองไม่มีบันทึกฟอสซิล แต่ค่อนข้างเป็นไปได้ที่พวกเขาทิ้งร่องรอยไว้ในประวัติศาสตร์ของชีวิต มีการตั้งสมมติฐานว่าไวรัสอาจเป็นสาเหตุของการสูญพันธุ์บางอย่างที่พบในบันทึกฟอสซิล (Emiliani, 1993) บางคนเคยคิดว่าการระบาดของโรคไวรัสอาจเป็นสาเหตุของการสูญพันธุ์ครั้งใหญ่

เช่นการสูญพันธุ์ของไดโนเสาร์และรูปแบบชีวิตอื่นๆ ทฤษฎีนี้ยากต่อการทดสอบ แต่ดูเหมือนไม่น่าจะเป็นไปได้ เนื่องจากโดยทั่วไปแล้วไวรัสสามารถทำให้เกิดโรคได้เฉพาะในสปีชีส์เดียวหรือในกลุ่มของสปีชีส์ที่เกี่ยวข้อง แม้แต่ไวรัสในสมมุติฐานที่สามารถแพร่เชื้อและฆ่า ไดโนเสาร์ได้ทั้งหมด เมื่อ 65 ล้านปีก่อน ก็ไม่สามารถแพร่เชื้อแอมโมไนต์หรือ foraminifera ที่สูญพันธุ์ไปพร้อม ๆ กันได้

ในทางกลับกัน เนื่องจากไวรัสสามารถถ่ายโอนสารพันธุกรรมระหว่างโฮสต์ต่างสายพันธุ์ พวกมันจึงถูกใช้อย่างกว้างขวางในพันธุวิศวกรรม ไวรัสยังดำเนินการ สล็อตออนไลน์ "พันธุวิศวกรรม" ตามธรรมชาติ:

ไวรัสอาจรวมสารพันธุกรรมบางอย่างจากโฮสต์ของมันในขณะที่มันกำลังทำซ้ำ และถ่ายโอนข้อมูลทางพันธุกรรมนี้ไปยังโฮสต์ใหม่ แม้กระทั่งไปยังโฮสต์ที่ไม่เกี่ยวข้องกับโฮสต์ก่อนหน้า สิ่งนี้เรียกว่า transductionและในบางกรณีอาจทำหน้าที่เป็นเครื่องมือในการเปลี่ยนแปลงเชิงวิวัฒนาการ แม้ว่าจะยังไม่ชัดเจนว่าการถ่ายทอดกลไกวิวัฒนาการมีความสำคัญเพียงใด

ภาพของไวรัสไข้หวัดใหญ่จัดทำโดย Department of Veterinary Sciences of Queen"s University of Belfast รูปภาพไวรัสโมเสกยาสูบถูกจัดเตรียมโดย Rothamstead Experimental Station เซิร์ฟเวอร์ทั้งสองมีที่เก็บถาวรของอิมเมจไวรัส Institute for Molecular Virology

 แห่งมหาวิทยาลัยวิสคอนซินมีข้อมูลที่ยอดเยี่ยมมากมายเกี่ยวกับไวรัส รวมถึงข่าวสาร บันทึกย่อของหลักสูตร และภาพคอมพิวเตอร์และแอนิเมชั่นที่สวยงามของไวรัส เซลล์มีชีวิต ! เว็บไซต์มีข้อมูลเกี่ยวกับขนาดของอนุภาคไวรัสและบทความเกี่ยวกับกลไกของการติดเชื้อเอชไอวี

เมื่อเร็ว ๆ นี้ ความสนใจทางวิทยาศาสตร์ได้เปลี่ยนไปเป็นการศึกษาเพื่อตรวจสอบผลกระทบของการติดเชื้อ SARS-CoV-2 ในลำไส้ และนักวิจัยจากมหาวิทยาลัย Duisburg-Essen ได้ทำการศึกษาความแตกต่างของไมโครไบโอมในลำไส้ของเชื้อราในผู้ป่วยที่เป็นโรค coronavirus เล็กน้อยถึงรุนแรง 2019 (โควิด-19).

การเรียน

นักวิจัยได้เก็บตัวอย่างจากกลุ่มผู้ป่วย 212 รายที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลระหว่างเดือนเมษายนถึงพฤศจิกายน 2020 ตรวจพบ SARS-CoV-2 โดยใช้การทดสอบปฏิกิริยาลูกโซ่โพลีเมอเรสแบบเรียลไทม์ (RT-PCR) บนผ้าเช็ดปากช่องจมูก เพื่อยืนยันการติดเชื้อในลำไส้ ขยายขอบเขต ITS2 โดยใช้ PCR กับตัวอย่างที่ทำให้บริสุทธิ์จากผ้าเช็ดปากทางทวารหนัก การเปรียบเทียบระหว่างข้อมูลเมตาตามหมวดหมู่และตัวชี้วัดความหลากหลายอัลฟาคำนวณด้วยการทดสอบ